Գալիս էր... ծոցում պահած
Գարուն էր... սիրտս գնաց
Գառների մայուն բլուրներն ի վար
Գարունդ հայերեն է գալիս
Գուցե հենց այստեղ
Գնամ Գյազբելիս
Գլուխս առել ափերիս մեջ
Դեպի հարավ են թեքվել հավքերը
Դեռ նոր է պայթում
Դուք լավն եք մարդիկ
Դու ոչ Սայաթ-Նովա
Դու ուզեցիր
Դու սարերի մեջ ու ձորերի մեջ
Դու իմ կյանքն էիր,կյանքի գինն էիր
Դու չլինեիր այդքան անթերի
Դռնապանի ձորում
Ես հարուստ էի
Ես այն եմ եղել
Ես կուզեի
Ես կուզեի, որ դու
Ես չեմ կարող չհավատալ
Ես չեմ կարող չներշնչվել
Ես չեմ կարող չզարմանալ
Ես չեմ կարող չհառաչել
Ես չեմ կարող չարհամարհել
Ես չեմ կարող իմ զավակին
Ես չեմ կարող չըմբոստանալ
Ես չեմ կարող աչքս փակել
Ես շատ եմ քնել
Ես Հայաստանն եմ
Ես ինչ-որ մեկին զրկել եմ քեզնից
Ես ծնվել եմ այնտեղ
Ենթադրությունս...
Եթե մինչև անգամ
Եթե ես մի օր
Եթե աշխարհը նույնն էր մնալու
Երկարեր գիշերն
Երգերս...
Երկրորդ հարկի պատշգամբը
Երբ որ նշան են բռնել թիկունքիդ
Երբ գյուղից քաղաք եկա
Երբ հերկածիս համար
Երեխայի պես
Երդիկն ի վար
Երազանքներս...
Երազիս մեջ ինձ տեսա քո աչքերով
Եվ արժե՞ր արդյոք
Եվ չիմացանք թե ինչու
Եվ ես թողել էի
Եվ ի՞նչ է տվել ինձ բնությունը
Եվ ի՞նչ իմանա
Եվ ի՞նչ են ուզում
Էլ սիրտս ինչպես բախտավոր մնար
Թե հնար լիներ
Թելիկ-մելիկ առու
Թեթև լինի
Թռավ գնաց
Թող աշխարհը ցավ չունենար