Եվ ի՞նչ իմանա

Մի ոտաբոբիկ, անվարտիք տղա
Գետից դուրս եկել նստել է քարին։
Ջուրը տանում է հայացքը նրա,
Գանգուրների հետ խաղում է քամին։

Նայում եմ նրան, նայում է նա ինձ,
Ես ճանաչում եմ, նա չի ճանաչում։
Ինչ-որ խոսքեր ենք պոկում իրարից,
Նա ծիծաղում է, իսկ ես հաոաչամ։

— Որտեղի՞ց գիտես անունս, պապիկ,
Խաչիպապ պապիս որտեղի՞ց գիտես,
Դու այս կողմերում չես եղել երբեք,
Ու ոչ ոք այստեղ չի ճանաչում քեզ։

— Այդ ոչինչ, տղա՛ս։ Ես գիտեմ նաև,
Թե որտեղից են քեզ աղջիկ տալու.
Ինչ խոովքներ է բերելու նա, և
Ինչ փորձանքներ են քո գլխին գալու։

Գիր բացողի հետ գլուխ չունեմ ես,–
Հեգնում է, խառնում գանգուրները թաց.
Ջուրը տարել է վարտիքս, մի տես,
Էլ վարտիք չունեմ, վարտիքդ կտա՞ս...

Պա... մնաս բարով, ցատկում է տեղից,
Ճչում, թռչում է հորձանուտի մեջ,
Փրփրած ջուրը նրա ետևից
Առնում տանում է իմ հայացքը խեղճ...

Հետո սուլում է կալից, կտուրից,
Վազում է անհոգ, թռվռում է նա,
Վարտիք է ձևում գետի փրփուրից,—
Բայց գիտե՞ արդյոք և ի՞նչ իմանա,

Որ պիտի մի օր վար ու ցանք անի,
Մատյաններ թերթի, պատերազմ գնա,
Աշխարհի հոգսերն ուսերին առնի,
Գա և այս գետի երգիչը դառնա։