Ես չեմ կարող չհառաչել

Ես չեմ կարող չհառաչել...
Պատահել Է,
Ո՞վ իմանա, որ աշխարհից,
Տղան եկել
Ու հոր տունը չի ճանաչել,
Չի ճանաչել երդին ու դուռ,
Որովհետև տան կտուրին
Փուշ է աճել,
Շեմքի վրա՝ սունկ ու մամուռ։
Մի այդպիսի տուն հիշելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել։
Պատահել է,
Էլ ո՞ւր մնաց հայրը որդուն,
Որդին նայել հայելու մեջ
Ինքը իրեն չի ճանաչել։
Այդպիսի հոր հանդիպելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել,
Պատահել է,
Մարդը տարել արտ է ցանել,
Ցանած արտը չի կանաչել,
Այդ խեղճ մարդուն հանդիպելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել։
Քանի անմեղ մարդ են տարել
Քրիստոսի նման խաչել,
Դրա համար մինչև անգամ
Խաչերկաթի հանդիպելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել։
Ես չեմ կարող չհառաչել
Քանի դեռ այս անտեր աշխարհն
Ինքն իրեն չի տիրապետում,
Ինքը իրեն չի նվաճել։
Աշխարհն եկել կանգ է առել
Մի այնպիսի բախտի աոաջ,
Որ ուզում է իրեն խաչել...
Միտք եմ անում
Այս աշխարհի բախտի վրա
Ու չեմ կարող չհառաչել;
Եվ վերջապես,
Ես չեմ կարող չհառաչել,
Որովհետև
Այսքան տարի չարչարելով՝
Աշխարհը մեզ, ու մենք՝ իրեն,
Իրար, կարգին չենք ճանաչել։