Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի ծնվել նույն հոր ու մորից...
Կուզեի, որ նույն գարնանամուտի
Լույսի թրթիռը աչքերս բանար,
Ականջներիս մեջ նույն թռչունների
Կապույտ ծիվ-ծիվը կաթեր երդիկից,
Եվ նույն երկինքը երդիկից կաթեր
Բարուրիս վրա։
Կուզեի քնել նույն օրորոցում,
Եվ գլխիս վերև
Նույն օրորոցի լծակից կախված
Նույն խայտաճամուկ աչքաուլունքի
Ողկույզը շողար...
Եվ մինչև անգամ կուզեի, որ նույն
Խուց-խրճիթի մեջ նույն ունջը կաթեր
Գերաններն ի վար։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի խաղալ նույն տատիկների
Ծնկների վրա,
Նույն պապիկների բեղերը քաշել,
Եվ նույն կտավե վարտիքը մաշել,
Չորեքթաթ տալով
Հատակի ճաք ու ճեղքերի վրա։
Կուզեի նստել նույն թանձրաթիկունք
Ցանկապատի մոտ,
Նույն թանձրասաղարթ ընկուզենու տակ
Եվ նույն աչքածակ աչքերով տեսնել
Արցունքոտ ծիծաղն առավոտների,
Մայրամուտների թախիծն արևոտ։
Հետո կուզեի
Նույն արահետով սարը բարձրանալ
Եվ նույն ամպերը շալակած բերել։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի նստել նույն նստարանին,
Նույն ուսուցիչը ականջս քաշեր
Եվ փորագրեր այբուբենը նույն
Իմ հիշողության մաքուր մարմարին
Ու սրտիս վրա։
Կուզեի, որ նույն առաջին սիրո
Ամպրոպը պայթեր իմ գլխի վրա,
Եվ նույն կայծակը խփեր ճակատիս,
Եվ նույն տանջանքի բոցը գալարվեր
Իմ հասակն ի վար։
Հետո կուզեի՝ նույն անքնության
Կարմիր պղպեղը զգալ կոպերիս։
Հետո կուզեի,
Որ ներբաններս նույն փողոցն այրեր,
Եվ ծունկս ծալվեր նույն շեմքի վրա,
Եվ նույն ժպիտը ինձ դիմավորեր,
Եվ նույն շիկնանքը նույն դեմքի վրա։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Եվ քսան տարին նորից բոլորել,
Կուզեի, նորից զինվորը լինել,
Նույն գումարտակի,
Պատերազմ գնալ նույն ընկերներով,
Նույն ցուրտ գիշերվա ցուրտ մահը տեսնել
Տաք խարույկի մոտ
Եվ նույն ընդհատված տաք երազները՝
Ցուրտ խրամատում։
Կուզեի տեսնել, ընկնել, բարձրանալ,
Եվ վերադառնալ
Նույն պիրկ ձեռներով, հոգսի բեռներով,
Միայն թե առանց նույն կորուստների...
Նույն ընկերներով։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի անցնել նույն կանաչ-կարմիր,
Սպիտակ ու սև ճանապարհներով։
Կուզեի ապրել և օրհնաբանել
Իմ արյան գույնը երգիս տողերով,
Որոնք, հիրավի, շարվում են, իբրև
Շարունակությունն իմ երակների,
Եվ թրթռում են թղթերիս վրա։
Կուզեի ապրել,
Ինքնանվիրման բոլոր ձևերով
Բաշխվել աշխարհի երդաշեն մարդկանց,
Նորից հավաքվել, լցվել, ինքնանալ
Եվ արվեստ քամել նույն քար ու հողից,
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից։
Կուզեի ծնվել նույն հոր ու մորից...
Կուզեի, որ նույն գարնանամուտի
Լույսի թրթիռը աչքերս բանար,
Ականջներիս մեջ նույն թռչունների
Կապույտ ծիվ-ծիվը կաթեր երդիկից,
Եվ նույն երկինքը երդիկից կաթեր
Բարուրիս վրա։
Կուզեի քնել նույն օրորոցում,
Եվ գլխիս վերև
Նույն օրորոցի լծակից կախված
Նույն խայտաճամուկ աչքաուլունքի
Ողկույզը շողար...
Եվ մինչև անգամ կուզեի, որ նույն
Խուց-խրճիթի մեջ նույն ունջը կաթեր
Գերաններն ի վար։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի խաղալ նույն տատիկների
Ծնկների վրա,
Նույն պապիկների բեղերը քաշել,
Եվ նույն կտավե վարտիքը մաշել,
Չորեքթաթ տալով
Հատակի ճաք ու ճեղքերի վրա։
Կուզեի նստել նույն թանձրաթիկունք
Ցանկապատի մոտ,
Նույն թանձրասաղարթ ընկուզենու տակ
Եվ նույն աչքածակ աչքերով տեսնել
Արցունքոտ ծիծաղն առավոտների,
Մայրամուտների թախիծն արևոտ։
Հետո կուզեի
Նույն արահետով սարը բարձրանալ
Եվ նույն ամպերը շալակած բերել։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի նստել նույն նստարանին,
Նույն ուսուցիչը ականջս քաշեր
Եվ փորագրեր այբուբենը նույն
Իմ հիշողության մաքուր մարմարին
Ու սրտիս վրա։
Կուզեի, որ նույն առաջին սիրո
Ամպրոպը պայթեր իմ գլխի վրա,
Եվ նույն կայծակը խփեր ճակատիս,
Եվ նույն տանջանքի բոցը գալարվեր
Իմ հասակն ի վար։
Հետո կուզեի՝ նույն անքնության
Կարմիր պղպեղը զգալ կոպերիս։
Հետո կուզեի,
Որ ներբաններս նույն փողոցն այրեր,
Եվ ծունկս ծալվեր նույն շեմքի վրա,
Եվ նույն ժպիտը ինձ դիմավորեր,
Եվ նույն շիկնանքը նույն դեմքի վրա։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Եվ քսան տարին նորից բոլորել,
Կուզեի, նորից զինվորը լինել,
Նույն գումարտակի,
Պատերազմ գնալ նույն ընկերներով,
Նույն ցուրտ գիշերվա ցուրտ մահը տեսնել
Տաք խարույկի մոտ
Եվ նույն ընդհատված տաք երազները՝
Ցուրտ խրամատում։
Կուզեի տեսնել, ընկնել, բարձրանալ,
Եվ վերադառնալ
Նույն պիրկ ձեռներով, հոգսի բեռներով,
Միայն թե առանց նույն կորուստների...
Նույն ընկերներով։
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից,
Կուզեի անցնել նույն կանաչ-կարմիր,
Սպիտակ ու սև ճանապարհներով։
Կուզեի ապրել և օրհնաբանել
Իմ արյան գույնը երգիս տողերով,
Որոնք, հիրավի, շարվում են, իբրև
Շարունակությունն իմ երակների,
Եվ թրթռում են թղթերիս վրա։
Կուզեի ապրել,
Ինքնանվիրման բոլոր ձևերով
Բաշխվել աշխարհի երդաշեն մարդկանց,
Նորից հավաքվել, լցվել, ինքնանալ
Եվ արվեստ քամել նույն քար ու հողից,
Թե հնար լիներ աշխարհ գալ նորից։