Երբ գյուղից քաղաք եկա

Երբ գյուղից քաղաք եկա,
Փեշերս մղեղոտ էին,
Ճակատս՝ Ծիր-Կաթինոտ,
Ոտքերս դեռ հողոտ էին,—
Ամբոխն ինձ առավ իր մեջ
Ու տարավ չգիտեմ թե ուր,
Փնտրեցի ու չգտա,
Աչքերս ինձ կարոտ էին։

Վերջապես մի օր տեսա,
Երգերիս մեջ էի լալիս,
Կարծես թե էլ տեղ չկար,
Ձեռքերիս մեջ էի լալիս.
Որպեսզի ուրախ անցնեն,
Արցունքս չտեսնեն մարդիկ,
Սրտիս մեջ, ցավերիս մեջ,
Վերքերիս մեջ էի լալիս։

Եվ հիմա ո՞ւր եմ և ի՞նչ...
Ինձ հիշող ու լացող չկա,
Իմ առաջ էլ դուռ չի բացվում,
Եվ դուռս էլ բացող չկա։
Թող այդպես լինի, ոչինչ,
Միայն թե չգան ու չասեն.
— Երգիդ մեջ ինքն իր սրտի
Տրոփյունն զգացող չկա։