Թռավ գնաց

Անտառն իմ մեջ, ես՝ անտառի...առավոտ:
Մահվան խորհուրդ: Անմահության համ ու հոտ:
 
Մխրճվել եմ խոր խոհերում...ու հանկարծ
Մանքղթևիկն իջավ թևիս ու մնաց:
 
Իջավ թևիս, թևահարեց, ծկլթաց,
Աչքերիս մեջ բեկվեց նրա աչքը թաց:
 
Վիրավոր էր. ոտից արյուն էր կաթում:
Աղերսարկու՝ հույսը ինձ հետ էր կապում:
 
Աշխարհն ինձնից ի~նչ գաղտնիքներ է պահել,
Ծիծեռնակը երբ է մարդուն վստահել...
 
Անտառն ասես դարձավ հին տունը տատիս,
Զարթնեց իմ մեջ հեքիմությունը տատիս:
 
Տատիս նման առաջ վախը չաջեգի,
Հետո վերքը տատիս ձևով կապեցի:
 
Ծիծեռնակը իր անելիքը առավ,
Ծիվ-ծիվ կանչեգ, թևին տվեց ու թռավ:
 
Թռավ գնաց: Տուն եմ գալիս ես մենակ,
Անտառն իմ մեջ՝ մի վիրավոր ծիծեռնակ: