Մեր տունն այնտեղ էր

Մեր տունն այնտեղ էր, ժայռի գլխին,
Աշխարհից վեր էր, ամպերից վեր,
Վրան չէր ընկնում ոչ մի ստվեր,
Մեր տունն այնտեղ էր, ժայռի գլխին:
Զարթնած աքլորը թառից թռչում,
Քջուջ էր անում ամպերի մեջ...
Նայում էին վար ու կչկչում
Մեր որբևայրի հավերը խեղճ։
Ձորից նայողին աքլորը շեկ
Կայծակ էր թվում ամպից թռած,
Եվ նա դողում էր հասակով մեկ
Ու տեղից պոկվում սիրտը բռնած։
Իսկ ինքը կայծակն ամպից նայում,
Ուշաթափվում էր ձորի ահից...
Եվ ուշքի գալով, շունչը պահում,
Կախվում էր մեր տան ճանապարհից
Ու մեզ աչքով էր անում վարից։
Տան ճանապարհը կայծակնաձև,
Գիշերն ամպի մեջ և ամպի տակ,
Մտնում կայծակի ծոցը տաք-տաք
Ու երազներ էր տեսնում՝ մինչև
Լուսաստղը քիվից ընկնում էր բակ։
Հետո։— Բարի լո՜ւյս, տեր-Տառապանք...
Այնքա՜ն մոտ էինք մենք երկնքին։
Բայց ինչ էլ լիներ, կյանքը կրկին
Աստծո պատիժ էր, աստծո նվեր...
Մեր տունն այնտեղ էր, ժայռի գլխին,
Աշխարհից վեր էր, ամպերից վեր։