Եվ ի՞նչ են ուզում

Երբ սովորական մի «բարի լույս»–ից
Աշխարհն ավելի բարի է դառնում,
Ինչո՞ւ են մարդիկ աշխարհը խառնում,
Եվ Ի՞նչ է ուզում մեկը մյուսից...
Երբ կա աշխարհում երաժշտություն,
Եվ կա երկնքի ու հողի միջև
Մի կապույտ, կապույտ, մի կանաչ-կարմիր
Անիմանալի — հրաշք հաշտության,
Էլ ի՞նչ ես ուզում դու այս աշխարհից,
Գրողի տարած ինքնապաշտություն,
Դու ոգու ծարավ ու երաշտություն։
Փոխանակ ինքդ քո «ես»–ին բախվես,
Կրունկի վրա ճռինչով բացվես,
Լցվես աշխարհով այս հրաշալի,
Եվ այս աշխարհի երաժշտությամբ,
Ճգնում ես լցնել աչքերն աշխարհի
Քեզնով, քո «ես»–ով, քո երաշտությամբ...
Դու, որ չես ուզում ճանաչել ոչինչ,
Դու, որ կարող ես այս երկինքը ջինջ,
Այս գետինքը տալ մի կաթիլ փառքի,–
Ըստ իմ գոյության սրբազան պարտքի,
Ես քեզ լավ գիտեմ, ճանաչում եմ քեզ
Այս լավ աշխարհը խառնող մատներից,
Աչքից, ականջից և մինչև անգամ
Քո յոթը պորտի մազարմատներից։
Ճանաչում եմ քեզ... Բայց ամեն անգամ
Ամեն ինչ տեսած իմ ճանապարհին,
Առնելով լույսը ու տալով բարին,
Նույն հարցն եմ տալիս ինձ ու աշխարհին.
— Ինչո՞ւ են մարդիկ աշխարհը խառնում,
Եվ ի՞նչ է ուզում մեկը մյուսից,
Երբ իրար մաղթած մի «բարի լույս»-ից
Աշխարհն ավելի բարի է դառնում։