Խիղճդ մեռնի, աշխա՛րհ

Խիղճդ մեռնի, աշխա՛րհ, մուխդ մարի, Միջակություններդ մեծաբերան
Պատառ-պատառ արին հոգիս, կերան
Ու չհանգստացան այսքան տարի...
Ասա, նվաստդ ի՞նչ հնար ճարի,
Որ ինքն իրեն այսքան չչարչարի։
Ասա, ինչպե՞ս վարվի, ի՞նչ անի նա,
Նրանց ձեռից գլուխն առնի, գնա՞։
Գնա որտե՞ղ փնտրի փրկության ափ...
Երբ որ դու չես տվել նրանց՝ աղոտ
Մի շնորհքի նշխար, մի բուռ ամոթ,
Ախորժակ ես տվել աշխարհի չափ
Ու բաց թողել վրաս այսքան տարի...
Խիղճդ մեռնի, աշխա՜րհ, մուխդ մարի: