Հավատարմությունը սրտի արատ չէ (1-5)

1
Դարե՛ր շարունակ,
Դարե՜ր շարունակ
Բոլոր գույներից կապույտն առավել
Հուզել է մարդուն,
Միտքը խռովել:
 
Օվկիանին տիրած,
Իշխելով ծովին՝
Նա աչքը տընկեց
Երկընքին ծավի:
 
Իզուր կարծելով,
Որ այլ ճար չունի
Վերին ծովերում լողալու համար՝
Մարդը միտք արեց կապկել թռչունին:
 
Սակայն...
Կապկելուց այդ ե՞րբ է ախար մեծ բան դուրս եկել,
Որ դուրս գար հիմա:
 
Չէ՞ որ ծովերում լողալու համար
Ճայ լինելն անգամ կատակ է հիմար -
Պետք է ձո՛ւկ լինել:
 
Եվ Մարդը հիշեց,
Որ ինքն առաջին իր նավակները
Իրոք որ ձկան տեսքով էր շինել:
 
Եվ հենց ա՛յն պահին,
Երբ թռչուններին կապկելուց պրծավ,
Այդ պահին էր հենց,
Որ երկրո՛րդ անգամ
Մարդը աշխարհում կապկից մարդ դարձավ:

2
Ստեղծվեց ահա, վերջիվերջո, նա՝
Այն երկնաձուկը,
Որով պիտի որ շուտով վերջանա
Մարդու անձուկը:
 
Երկնային ծովի նավա՜կն առաջին...
 
Նավա՛կ,
Որ արդեն կարող է լողալ
Առանց հովերի.
 
Նավա՛կ,
Որ արդեն կարող է տիրել
Վերին ծովերին.
 
Նավա՛կ,
Որով Մարդն ուր որ է ահա
Պիտի կատարի
Տիեզերական տեղափոխություն.
 
Տեղափոխությո՛ւն,
Որ համեստություն անելուց եթե մի պահ դադարի՝
Կարող է իսկույն ինքն իրեն կոչել... հեղափոխությո՜ւն:

3
Հեղափոխության շունչն է զգացվում և Տիեզերքում,
Ու շուռ է եկել ամեն ինչ հիմա:
Իսկապե՛ս.
Չէ՞ որ դարե՜ր շարունակ
Մեր Հողագնդի կտուրից վերև
Չի անցել ոչի՜նչ -
Ո՛չ քամուց քըշված աշնան մի տերև,
Ո՛չ գընդակ,
Ո՛չ ճիչ:
 
Եվ մինչև անգամ ամեն մի թըռչուն,
Որ վերևում է շընչում
Ու շըրջում,
Թըռչունն ինչ է որ -
Փա՜ռք ստեղծողին -
Թռչունն էլ վերջում
Հանգըստանում է կամ... սատկում հողին:
 
Վայր ընկնող աստղեր՝
Երկնային ծովից մի պահ դուրս թռած
Օձաձկան պես -
Նո՛ւյնպես վերևից:
 
Գիսավոր աստղեր՝
Ղումաշից կարած
Զանգաձև շորի փեշերը փռած
Բոց աղջըկա պես -
Նո՛ւյնպես վերևից:
 
Հրեշտակները՝
Դարձյա՛լ վերևից:
Նաև՝
         դևե՛րը:
Եվ ինքը՝
                  աստվա՜ծ...

4
Բայց... շուռ է եկել ամեն ինչ հիմա.
Վերևից սուրող աստղերի տեղակ
Այժըմ ներքևից
Եռաստիճանի աստղեր գիսավոր
Վերև են սուրում
Եվ հանդիսավոր
Կոչում են իրենց
Ո՛չ վար ընկնող աստղ,
Ո՛չ էլ գիսավոր -
Կոչվում են հըրթի՜ռ:
 
Լսո՞ւմ ես,
Ո՛վ Մարդ՝
Սևանից - Բայկալ,
Ջունգլիից - տայգա:
 
Լսո՞ւմ ես,
Ով Մարդ.
 
Շունը՝
Մի Լայկա՛,
Որ իբրև մակդիր
Դարեր շարունակ միշտ քարշ է տվել
Մի բառ՝
         «կապովի»,
Երեկ չէ՞ր,
Դարձավ... տիեզերական խիզախ կապավոր:
 
Շունը՝
Մի Լայկա՛,
Որ ամբողջ կյանքում
Հանգով - չափավոր
Հաչել է միայն Լուսնյակի՛ վրա,
Երեկ չէ՞ր արդյոք,
Որ իր վերևից
Կաղկանձեց նաև Արևի՜ վրա,
Հողմաղացային անիվի չափ մեծ
Մի խո՛րթ Արևի...
Նա չէ՞ր, որ երեկ
Հենց այն էր անում,
Ինչ և ոչ մեկիս
Բախտ չէր վիճակվել գոնե մե՛կ անգամ.
Գոռոզ երկընքին տնազ էր անում-
Լեզու էր հանում...

5
Հեղափոխության մրրիկն է ճայթել
Նաև վերևում:
 
Եվ միանգամից - չուզելով - հանկարծ
Հեղափոխվում է հայա՜ցքդ անգամ.
 
Քիչ առաջ հանգիստ,
Իսկ հիմա գժված
         քամուց
Պոչնիվար տանիքից քշված
Գյուղական ծաղկուն ավելը ծանոթ
Ինձ ցերեկային գիսաստղ է թվում...
 
Նույնիսկ հավերն են հիմա ինձ թովում -
Անվարժ-անճոռնի քայլող հավերը
Կարծես թե այսօր
(Առաջի՜ն անգամ)
Իրենց տոտերով դաջում են... աստղեր՝
Հողի երեսին երկի՜նք նկարում...
 
Ծիրանի ծառից խեժն է վար ծորում -
Ասես վայր ընկնող մի աստղ է ծյուրում...
Ճերմակ մալաչա տանձերն են կաթում -
Կարծես թե օդում
Գլխիվայր շրջված պարաշյուտներ են լիլիպուտային...
 
Մի ողջ Ծիրկաթին ողկույզ-ճութային,
Եվ մի աննշան, մի խելառ ճպուռ
Խարջու գնդաձև շրջանն է ահա
Լարված բզզոցով անվերջ չափչփում,
Պտույտներ տալիս նույն ուղեծիրով
Ու հետո՝
Թափով ընկնելով ճութին,
Զոհվում է նրա ձյութի պես կպչուն
Ու ճահճի նման ներս քաշող հյութին,
Զոհվում է -
Ինչպես մթնոլորտային խիտ շերտերի մեջ
Արբանյակներն են խրվելով կորչում...
 
Հեղափոխվել է հայա՜ցքըդ անգամ:
1 2 3 4