Լիզբոնի Ողջակէզներին

     Յիշէ՛ք, հայեր, բալիկներուդ՝
     Դեռ ծիլ ընկած գալիքներուդ,
     Որ քեզ ամառ պիտի տային,
     Բայց կէս ճամբին ընկան կիսատ՝
     Դեռ չտեսած հողն Արարատ:
     Յիշէք, հայե՛ր, ընկողներին,
     Որ չհասած մեր հողերին,
     Ընկան հինգն էլ ի սէր հայոց՝
     Մեր հինգ միլիոն զոհուած որդոց,
     Որ գեր-ձորում ընկած են դեռ՝
     Հայ վրէժի յոյսով անմեռ:
    
     Եկ գովք անենք հայ քաջերին
     Խենթ սրտին էլ ընդդէմ դարի,
     Յիշէ՛ք հայեր, ինչպէս Տիզբոն,
     Երէկ Տիզբոն, այսօր Լիզբոն,
     Եկ, դիմացիր, ազգ իմ զգօն
     Հինգ հայդուկին այս երգեհոն,
     Եկ, որ Վարդանն Ա ւարայրի
     Անէծք դառնայ թուրքին վայրի:
     Յիշէք, հայե՛ր, որ վայր ընկան
     Անվերադարձ մահով, սակայն,
     Սարգիս Սեդրակ, Արա Սիմոն,
     Ինքը՝ Վաչէն՝ հանց երգեհոն,
     Մեզ կը կանչեն ու գան պիտի
     Ի սէր, գերուած Արարատի,
     Ի սէր հայոց մայր հողերուն՝
     Ընդդէմ հողաց թուրք գողերուն:
    
     Որ Հայաստանն իմ խլեցին,
     Մեզ վրէժը լոկ թողեցին.
     Երէկ Տիզբոն,
     Այսօր Լիզբոն,
     Հայն է զոհւում հորիզոնից մինչ հորիզոն:
     Չենք մոռանում Եղեռնը մեծ,
     Որ հայ արեան ծովը խմեց,
     Քարը թողեց վերապրողին,
     Թուրքն է ապրում, այն էր՝ հողին,
     Խամրեց արեւն ողջ հայութեան:
     Յիշե՛նք, հայեր Եղեռն համայն,
     Որ մեր ազգի ծուծը խմեց,
     Աշխարհասաստ Եղեռնը մեծ: