Աստղերը մի օր լուսնյակին ասին...

     Աստղերը մի օր լուսնյակին ասին.
     - Ինչո՞ւ են անվերջ խոսում քո մասին.
     Բանաստեղծները լուսնոտի նման,
     Մեզ էլ են գովում, բայց քեզ՝ անսահման…
     Մինչդեռ մի հատ ես, մենք հազա՜ր մի հատ...
     Եվ լուսինն ասաց.
     - Մրջյունն էլ է շատ,
     Այնինչ առյուծը մի ձագ է ծնում,
     Միջակն հազար է, հանճարը՝ մի հատ,
     Աշխարհում լավը միշտ քիչ է լինում,
     Ծաղկունքը քիչ են, խոտերն՝ անհամար,
     Վարդը մի հատ է, տերևը՝ հազար։
     Վար նայեք դուք ձեր գոռոզ բարձունքից,
     Տեսե՛ք աղբյուրն էլ աղի ծովի հետ
     Ծնվում է մի մոր անմահ ակունքից,
     Բայց նա է ցրում ծարավներն հավետ,
     Ոսկին էլ փոքր է, արևն էլ մի հատ,
     Բայց, նա է ցրում խավարն անընդհատ,
     Այն, որ աստղերդ ցրել չեք կարող՝
     Անթիվ աստղերդ, այն էլ դարերով...
     Ինչ որ մի հատիկ արևը կանի՝
     Չեն կարող անել աստղերն անհունի։