Հովհաննես Շիրազին

     Քեզ անվանեմ ես Մասիս սար,
     Թե՞ կապուտակ Սևանա լիճ,
     Մեր հույսերին դու հավասար,
     Արարատյան սրբազան հող:
    
     Քեզ անվանեմ հրաշք Գառնի,
     Գեղարդ, Այրիվանք, Հաղարծին,
     Թե՞ անվանեմ Մայր Հայաստան,
     Երևանով իր նորածին:
    
     Քառագագաթ պերճ Արագած,
     Դրախտի դուռ, սիրտդ` մատուռ,
     Թե՞ անվանեմ քերթողահայր,
     Մեր երգերի սրտամրմուռ:
    
     Եվ ավելի լավ կլինի,
     Որ դու դառնաս ճիչը մանկան,
     Քանզի նրա սրտում դեռ կա`
     Հավատ դեպի հայրենի տան:
    
     Չվիր, գնա ու բույն հյուսիր,
     Ծիծեռնակի պես սիրասուն,
     Կարս քաղաքի Առաքելոց
     Եկեղեցու սուրբ գմբեթում:
    
     Եվ ամեն օր դու վաղ ծեգին
     Դուրս գաս, չվես Մշո դաշտ,
     Տեսնես Սիփան ու Վանա ծով,
     Փակ դռներ` բացման հույսով:
    
     Ու ամեն ինչ վերհիշելով`
     Վերադառնաս քո օրրան,
     Որպես հայոց դու ծիծեռնակ,
     Ավետաբեր այս գարնան: