Արարատին

     Իմ Արարատ սուրբ սարը վես
     Մեր նախահայր Հայկն է կարծես,
     Որ թիկնել է ամպ ու շանթին,
     Ու ծխում է հանց նահապետ՝
     Խաղաղության չիբուխն իր հին
     Ու ամպն է ծուխ չիբխի գլխին։
     Ծխում է նա ու բարձունքեն
     Աչք է պահում իր թոռներին,
     Դարեր հսկում, որ չցրվեն
     Ու կուլ չերթան աշխարհներին։
     Ու հսկում է նրանց ճամփան
     Օրորոցից մինչ գերեզման։
     Խաղաղ է նա, տեսնում է, թե
     Ոնց են ելնում օրորոցից
     Թուխ, քաջորակ թոռներն իր վեհ
     Ու չարը դուրս վանում երկրից,
     Դաշտ են ձգում խոփն արծաթե
     Ու ոսկի հաց պոկում քարից։
     Ու ժպտում է հոր պես հպարտ,
     Թիկնած հնուց մեր երկրին.
     Մեր նահապետ լեռն Արարատ
     Լուռ ծխում է խաղաղության,
     Իմաստության չիբուխն իր հին։
     Ու ժամանակն է ծուխը չիբխին...