Կինը աստծո հարսն է

     Կինը աստծո հարսն է, ասին,
     Աստծո գինու թասն է, ասին,
     Ա՜խ, չէ, աստծո հարճն է կինը,
     Աստծո գինու փարչն է կինը:
    
     Աստծո գինին անմահական`
     Հարբեցնում` աստծուն անգամ,
     Սուրբ գրկի մեջ աստվածային,
     Ծախվում է միշտ սատանային…
    
     Այնինչ, որպես իր մորն արթուն`
     Աստված էլ է մորը պաշտում:
     Լռիր, անմիտ սիրտ իմ անհաշտ,
     Մեղք է մայրս աստվածապաշտ:
    
     Ինչո՞ւ ընկնես մորս աչքից,
     Ո՞նց ձեռ քաշենք այն հրաշքից,
     Որ մեծ մայրն է մորս կյանքի,
     Հրաշք մայրն է տիեզերքի: