Սփյուռքի հայությանը

     Ես, որպես ծաղիկն Արազի ափին,
     Նայում ջրերին, կարոտում եմ դեռ,
     Դուք, որ հեռացաք այն սև օրերին, -
     Դուք չե՞ք կարոտում, իմ հեռավորներ,
     Իմ պանդուխտ հայեր:
    
     Նայում Սևանա երազ ծովակին,
     Նայում կարոտով, կարոտում եմ դեռ,
     Կարծես նայում եմ մորս աչքերին, -
     Դուք չե՞ք կարոտում, իմ հեռավորներ,
     Իմ պանդուխտ հայեր:
    
     Նայում Մասիսին մեր նվիրական,
     Հալվել եմ ուզում կրծքին ալեհեր,
     Ինչքան նայում եմ՝ կարոտում այնքան, -
     Դուք չե՞ք կարոտում, իմ հեռավորներ,
     Իմ պանդուխտ հայեր:
    
     ՈՒ երբ մի գիշեր չեմ տեսնում նրանց,
     Թվում է, ձեզ հետ որբ եմ կարևեր,
     Դուք ինչպե՞ս օտար աշխարհներ ընկած՝
     Չեք մեռնում վշտից, իմ հեռավորներ,
     Իմ պանդուխտ հայեր: