Հայոց լեզուն

     Մեսրոպ Մաշտոցն ասաց՝ որդիս,
     Էլ ինչո՞վ ես հույսը բերդիս, -
     Էլ հայրենիք ինչ՞ու եկար,
     Թե պիտ խոսես օտար լեզվով,
     Խմես հայոց գինին նեկտար,
     Կենաց կանչես օտար լեզվով,
     Քաղես հայոց վարդերն ու հեզ
     Աղջիկ կանչես օտար լեզվով:
    
     Իրավ քանի լեզու գիտես՝
     Այնքան մարդ ես՝ իրավն ասին,
     Բայց, որ քո հայ լեզուն չունես,
     Էլ ի՞նչ հույս ես քո Մասիսին,
     Որ թողել ես քո մայրենին՝
     Հարամ է քեզ հայոց գինին,
     Հարամ է քեզ աղջիկն հայոց,
     Հայոց սիրտը՝, Մասիսն հայոց:
    
     Մայր հայրենիքն էլ ի՞նչ սրտով
     Քո ոտքերն էլ գրկե վարդով...
     ...Ա՜խ, չէ, Մասիսն հալալ է քեզ,
     Հայոց վշտում դու մեղք չնես,
     Հալալ է քեզ հողն հայրենի,
     Թող քեզ ջուրն էլ դարնա գինի:
     Քանզի հայոց վայ սփյուռքում
     Պանդխտությունն է դեռ պոկում:
    
     Հայի բերանից հայոց լեզուն,
     Օտարն հաոյոց մահն է ուզում...
     Բայց նա է հայ, ով հովազի
     Արնախում երախումն էլ
     Իր մայրենի լեզվով խոսի,
     Մոր կաթի հետ ծծած լեզվով,
     Որ հայ գետը ծով ծնի, ծով, -
     Ժխորում էլ Բաբելոնի
     Խոսի լեզվով իր մայրենի
     Հայոց լեզվով, որ միշտ ջահել,
     Մեզ բյուր դարեր հայ է պահել: