ՂՈՂԱՆՋ ՄԹԱԳՆՈՒՄԻ

Ա՜խ, եթե դա էր...
         Գթառատ Տերը
Թո՛ղ որ ազատի իր ազատելուց...
 
Ինչ է դաշնամուր և ինչ է ստեղ՝
Մոռացա՜ն նրա ճարտար մատերը...
Ինքը Բանկալթու իր տան մեջ, այստե՛ղ,
Եվ Չանկըրըի բանտի պատերը
Արդեն նրանից շատ-շատ են հեռու,
Բայց ուղեղի մեջ... բայց ուղեղի մեջ,
Կարծես թե կպած նրա թաղանթից՝
Մթան մի քուլա եռո՛ւմ էր - եռո՜ւմ,
Մերթ իբրև ինչ-որ անմարմին զեռուն,
Մերթ իբրև ջրի խաշող գոլորշի,-
Պտույտ էր տալիս ծանր ու բոլորշի,
         Պտույտ էր տալիս
         Ու պոկ չէր գալիս...
 
Երբ անցնում էր նա Բանկալթու մայթով՝
         Մի ձայն էր հնչում
         Հաճախ ականջում.
Թվում էր՝ ձայնեց իր Սիամանթոն,
Թվում էր՝ իրեն Դանիելն է կանչում...
 
Իրիկնանալիս իր տան սրահում
Թվում էր՝ տեսավ զենք ու զրահում
Այն վարազադեմ տաճիկ ասկյարին,
Որ ձեռքը տարավ շիկացող քարին,
         Ո՜ւ... ճչում էր նա,
         Ճչում սոսկալի
Եվ իսկույն վառում մոմեր ու կանթեղ:
Վառում էր, նըստում: Ու մեկ էլ հանկարծ
Աչքերն էր շրջում այստեղից-այնտեղ.
Արյո՜ւն էր թվում բոցը կանթեղի...
Ու փչում էր նա մոմեր ու կանթեղ...
 
Վեր-վեր էր թռչում հաճախ անտեղի,
Ավելի հաճախ... լինում էր այնտե՜ղ,
Լինում էր... այնտեղ՝ իր Հայաստանում՝
Կարինում, Մուշում, Վանա ոստանում...
 
         Ինքը՝ Պոլսո՛ մեջ,
         Իսկ մի՜տքը՝ այնտե՜ղ...
 
         ...Ասում են՝
         Այնտեղ՝
Հայաստան կոչված անհայ աշխարհում,
Կուժկոտրուկները, որոնց մոմագույն ծաղկաթերթերից
Փռվում էր չորս կողմ գինու թանձր բույր,
             Հիմա
         (Եվ ընդմի՞շտ)
         Կարմիր են հագել
Ու գինու բույրը փոխարկել արյան մի ծանըր հոտի,
Որ գրգռում է քոչվոր քրդերի նախրի պնչերը:
 
Իսկ գեղեցկապաշտ բաղեղը կանաչ,
Որ չի ախորժում տգեղություններ,
Լուռ մագլցում է քարափներն ի վեր,
Որ իր սեփական կանաչ թևերով
Արյամբ ողողված ժայռերը ծածկի,
         Շղարշի քերծեր,
Որոնց դուրս պրծած ցցերից քարե,
         Ինչպես ժանիքից,
Թեպետ չուզելով, բայց ծածանվում է պատմաբան քամուց
Հայ հարս ու կանանց երբեմնի գունեղ տարազից մի մաս՝
         Արևի՞ց արդյոք,
Թե՞ իրենց կրած անլուր սարսափից
Այժմ գունաթափ, այժմ ճերմակած,-
Թեպետ չուզելով, բայց ծածանվում է պատմաբան քամուց,
Իբրև պատվավոր ինքնասպանության սպիտակ դրոշ...
 
         Իսկ այն ծերպերը,
Որտեղ մագլցել չի կարողանում բաղեղը նույնիսկ,
Ու տեղ չի գտնում քարաքոսն անգամ,
         Կարմի՜ր ծերպերը՝
Մեկ՝ երկար, մեկ՝ կարճ սյուներով ճերմա՛կ,
Նման վիթխարի քարե բացօթյա մի երգեհոնի
Հայոց լեռների ամֆիթատրոնում,-
Իսկ այդ ծերպերը տնքում են խեղճ-խեղճ
Լսողությունից բոլորովի՜ն զուրկ,
Երգ ու նվագից բա՜ն չհասկացող
Բարբարոս քամու պաղ մատների տակ,
Երգեհոնի պես նույն տակտն են տնքում.
         -Այս ի՞նչ պատահեց...
         Այս ի՞նչ պատահեց...
 
         Իսկ հիմար կկուն,
Որ իր թռչնային անթռիչք խելքով
Զգում է թեպետ, բայց չի հասկանում, թե ի՛նչ պատահեց,
         Միամի՜տ կկուն
Ամեն գարնան հետ ընդմիջումներով եթեր կճամփի
Իր հայրենականչ ազդանշանը հեռագրային.
         Կո՛ւ-կո՛ւ-կո՛ւ (լսե՜ք),
         Կո՜ւ-կո՜ւ (ի՞նչ եղաք)...
Ա՜խ, իզո՜ւր կկուն կազդանշանի.
Ովքեր մեռել են՝ չեն լսի նրան,
Ովքեր կցրվեն աշխարհի վրա
Մի բուռ գարու պես՝ հավերի առաջ,
Մի կուց արյան պես՝ պղտոր ջրերում,
Թեկուզ և որսան ազդանշանը՝ սրտերո՛վ իրենց,
Բայց չէ՞ որ, ավա՜ղ, չէ՞ որ կարող են լոկ պատասխանել
Կարոտից մարող սրտի բաբախմամբ,
Կսկիծից թացվող թարթումով կոպի,
Զայրույթից ուռչող երակի զարկով,
         Սակայն ո՛չ երբեք
Ուրախ ու զվարթ վերադարձողի քայլով կենսաթինդ.
         -Դո՜փ-դո՜փ (գալի՛ս ենք),
         Դը՛փ-դը՛փ-դը՛փ (եկանք)...
 
         -Դե, ե՜կ, Վարդապե՛տ,
         Մի՛ խելագարվիր...
 
             ...Այնտեղ՝
Երկնաչու Սասնա լեռներում,
Ժայռեր ու ծերպեր մագլցելու մեջ
Ընկուզենիներն անգամ մրցում են իշայծյամի հետ՝
Նրանց ճյուղավոր եղջյուրների պես
Բուսնելով ժայռի մազոտ ճակատին...
             Եվ այնտեղ՝
Սասնա սարում ու ձորում՝
             Ծառի տերևին,
             Փշերի վրա,
Մանանայի պես գազպեն էր ծորում,
Որ շինականը գար ու հավաքեր:
Սակայն...երկնային մանանան փոխվեց
Երկրային ահեղ մի պատուհասով...
         Եվ հիմա այնտեղ՝
Հին Ծովասարի քարերի վրա
Գառնարած Դավթի երկաթ տրեխի թողած հետքերում,
Ինչպես խաղալիք - փոքրիկ գուռի մեջ,
Անձրևաջուրն է քմծիծաղ տալիս
Պաղ կիսալուսնի ներում ակնարկող բառերի վրա...
Սասնա վիպական Մարութա վանքում
Ուխտավորի տեղ բուերն են տնքում՝
Այս փուչ աշխարհի բանը խորհելով...
Ընկույզի վրա ընկույզն է փտում.
         -Հավաքո՜ղ չկա...
Ոչխարներ վայրի ու վայրենացած
Բարձրիկ սարերից անվախ իջնում ցած,
Հասնում են մինչև Մշո բաց հովիտ.
         -Կրակո՜ղ չկա,
         Նույնիսկ գո՜ղ չկա...
Խմորի տաշտում ցնկնում է կատուն.
         -Նկատո՜ղ չկա...
         Եվ տանու կովեր,
Թեպետ մոռացած գոմեր ու մսուր,
         Ըստ սովորության
         Տանջվում են սաստիկ
Իրենց սափորված-լեփլեցուն կրծից.
         -Որ կթո՜ղ չկա,-
Եվ խուլ բառաչով քարերի չեչոտ ափին են քսում.
         -Որ խտո՜ւտ չգա...
Արջերն են լիզում Սասնա մանանան
         Եվ փորկապ ընկած՝
Թավալ են տալիս հին տաճարների սուրբ խորաններում՝
Իրենց ոռնոցով Ձենով Օհանի տնազն անելով.
Էլ չե՜ն վախենում Սասնա ծռերի ուրվականներից...
 
         -Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ,
         Եկ ու մի՛ ծռվիր...
 
...Լուսաստղն այնպես պայծառ է շողում Նեմրութի վրա,
         Ասես աստըղ չէ,
Այլ մի պղնձե նոր կլայեկած թաս է հովվական,
         Իսկ Կաթըն-Ծիրը
Օտարերկրացուն պարզապես ճերմակ մի ամպ է թվում...
         Եվ հայի որդին,
Հրաշքո՛վ փրկված հայի խեղճ որդին
Օտար ճամփորդի իր անձնագըրով
Եթե երբևէ ոտքով համբուրի փեշը Սիփանա,
Թերևըս պիտի Վահագնի ճամփան
Նո՛ւյնպես շփոթի ճերմակ ամպի հետ...
 
         - Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ,
         Ու մի՛ ցնորվիր...
 
...Իջել է այնտեղ մի ծույլ լռություն սարդոստայնային,
Որ հորանջում է՝ ականջ դնելով,
Թե ե՞րբ կշտացած գայլերը գոնե պիտի զկրտան.
Ինչքան չլինի՝ ձայն է կենդանի:
Եվ որովհետև գայլը սակավ է հագեցած լինում,
         Էլ ի՞նչ է մնում,
         Թե ոչ մրափել
Քուն բերող «շարքու» նվագի ներքո,
         Երբ բախտը բերի՝
         Տարվա մեջ մի օր
Այս բնակազուրկ վիլայեթը գան
         Զաբիթ-ոստիկան...
Տարին մեկ անգամ մրափ հարուցող նվոցը «շարքու».
         Ո՛չ Ծիրանի ծառ,
         Ո՛չ Մոկաց Միրզա,
         Եվ ո՛չ Փեսին գովք.
         Չպիտի ծորա Հորովել-ն այստեղ,
         Ո՛չ Լուսնակն անուշ,
         Ո՛չ էլ Կալի երգ.
Հայաստան կոչված անհայ աշխարհում
Չպիտի՜ հնչի հայ պարեղանակ,
                  Հայ երգ
                  Ու Խաղիկ...
 
         -Դե ե՜կ, Վարդապե՜տ,
         Եկ ու մի՛ ցնդիր...
 
         ...Եվ գեշ գոմշի պես
Գիշերը պիտի ծանրորեն պառկի՝
Իր եղջյուրներին երկինքը պահած,
Ու լուռ որոճա մի կերպ կուլ տված նախճիր ու ոճիր,
Որ հեշտ չի մարսում անասո՛ւնն անգամ...
         Մութի թանաքը
Պիտի ողջ գիշեր եղեռնի մասին եղերերգ գրի,
Բայց առավոտյան թանձըր թանաքը կջնջվի այնպես,
Ինչպես... արյունը և Հարցը Հայոց...
 
         Իսկ առավո՜տը...
         Նա ամեն անգամ
Երեխայի պես աչքը կբացի միամտորեն,
Եվ ամեն անգամ այնպե՛ս կթվա,
Թե ոչի՜նչ-ոչի՜նչ կյանքում չի փոխվել.
Ուր որ է մայրը բակից ձայն կտա իր քնկոտ որդուն՝
Ցնփոր խնոցու շըմփ-շըրմփոցը մի պահ կտրելով...
Եվ գյուղի վրա նորից կալիքվի նախրի բառաչը,
Այգիների մեջ ծովի հառաչը ծաղիկ կթափի...
                  Ջուրը՝
Մարգերի փխրուն թմբերը մկան պես ծակած՝
Լորտուի նման առաջ կսողա...
         Մոտիկ արտերից,
         Առը շուռ տալիս,
Խոփը կփայլի հայելու նման,
Եվ շողքը կընկնի դրացու հարսի շարմաղ երեսին՝
Նրան մի վայրկյան ահաբեկելով.
         -Ամա՜ն, այ ամա՜ն,-
Այդ ո՞ր ջահելն է սիրտ անում նրա դեմքին շողք գցել,
Իսկ թե իր մարդը իմանա՞ հանկարծ,
         -Ամա՜ն, այ ամա՜ն,-
Իսկ թե իր մարդը իմանա՞ հանկարծ՝
         Արյո՜ւն կթափվի...
         Իսկ առավոտը,
Երբ ամեն անգամ աչքերը բացի,
Մի պահ խաբվելով երեխայի պես՝
Քիչ հետո արդեն նա իրեն կզգա հայի որբ մանչուկ.
         Կուզենա կանչել,
         Բայց ձա՛յն չի ելնի,
         Կուզենա լացել՝
         Արցունքնե՛ր չկան,
Կուզենա գոնե - վերջապես- մեռնել,
         Բայց... մա՜հ էլ չկա.
Չէ՞ որ սերում է Փոքըր Մհերի «անիծված» սերմից...
 
         -Դե ե՜կ Վարդապե՛տ,
         Ու մի՛ խենթանա...
 
         Մշո լայն դաշտում,
         Ծայրից մինչև ծայր,
Անվերջ կսուրա կարոտյալ քամին
Եվ մեն-մի հատիկ երդիկ չի գտնի,
Որ դուրս պոռթկացող ծուխը խլելով՝
Վայրի կատվի պես քինոտ գզգզի կծիկը նրա...
 
         -Դե ե՜կ Վարդապե՛տ,
         Եկ ու մի՛ գժվիր...
 
         Բյուրակն էր կանչում,
         Օսմանցին եկավ
Եվ, թարգմանելով, Բինգյոլ անվանեց.
         Տաս հազար աղբյուր,
         Տաս հազար լճակ:
         Եվ հիմա... հիմա
Այդ տաս հազարն էլ մարդ են երազում,
Որ գա ու թեքվի իրենց ակունքին,
         Իրենց ափունքին,
Իրենց հայելում իրեն տեսնելով՝
         Ծարավը կոտրի՝
         «Օխա՜յ» ասելով,-
         Թե չէ ի՜նչ աղբյուր,
         Թե չէ ի՜նչ լճակ,
Թե չէ աղբյուր ես՝ լճակ կդառնաս,
Թե չէ լճակ ես՝ կդառնաս ճահիճ,
Կդառնաս տանը պառաված օրիորդ,
Մինչդեռ հարսնության առողջ բնազդը խտուտ է տալիս,
Մինչդեռ մայրական սուրբ հիվանդության
Նույնիսկ ծաղիկը ծեծելուց հետո
         Քորը չի՜ անցնում...
 
         Եփրատ էր կոչվում
         Եվ... Մուրադ ասվեց,
Ջհանդամի գյո՜ռը, թող կոչվեր Մուրադ,
Միայն թե գետը գետություն աներ՝
         Գերաններ տաներ
         Եվ ոչ թե դիակ,
Առվույտի խրձեր, կոճղեր ափ հաներ,
Եվ ոչ թե գանգեր, ուսեր ու թիակ...
Միայն թե գետը գետություն աներ.
         Գեղջուկը բաներ,
         Տնկեր ու ցաներ,
Գետն էլ իր ջրով մեկը տասն աներ,
Խոր քարափների ամայության մեջ
Նրա ջրերով աղորիք բաներ...
         Բայց հիմա... հիմա
         Էլ ի՜նչ վար ու ցանք,
         Էս ի՜նչ բան ու ջանք
         Եվ էլ ի՜նչ ջրտուք,
         Էլ ի՜նչ ջրաղաց:
Ինչպես մտքի մեջ հասուն աղջիկն է տեսնում մատանի,
Գետն էլ կամուրջ է միայն երազում:
Ու... խեղճ Եփրատը կամուրջ է տեսնում... լոկ երազի մեջ...
 
         -Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ,
         Մի՛ խելազրկվիր...
 
-Քանի՞ ժողովուրդ Վանա լիճ ունի,-
Օտար գրքերում և օտար լեզվով
Օտար մարդիկ են այս հարցը տալիս,
Եվ ոչ թե Վանից զրկված վանեցին,
Որ հար՛ց չի տալիս, այլ հաստա՛տ ասում.
         -Էս կյանքում՝ մեր Վան,
         Էն կյանքում՝ դրախտ...
 
Ա՜խ, Բիայնայի ու Բզնունիքի,
Տուշպա և Վանա սրտաձև՜ ծովակ:
         Վարագա սուրբ սար,
         Սիփան ու Նեմրութ
Իրենց ստվերը - ուռկանի նման - նետում են այնտեղ
         Եվ տառեխի տեղ
Որսում են գույներ, որ անո՛ւն չունեն,
         Որ անո՜ւն չունեն...
 
Իսկ Այգեստանի բույրերից արբշիռ
Եվ Արտամեդի հոտերից գինով՝
Խոր քուն է մտնում քամին Ոստանում,
Այն խնձորենու հոծ սաղարթի մեջ,
Որի պտուղը թափահարելիս
         Լսում ես նորից
Ձույլ կորիզների իրար զարնումը՝
Դեղին սաթերի հատիկների պես:
Փրկված վանեցին այսուհետ միայն իր երազի մեջ
Կարող է լսել այդ ձայնը ծանոթ և օտարոտի...
 
         -Եթե խելք ունես՝
         Եկ մի՛ թռցըրու...
 
         Նույն Այգեստանում
         Ու նույն Ոստանում
Եթե զարթնում է գինովցած քամին,
Ապա զարթնում է ծոցվոր ծառերից կաթող մրգերի
         Թմփոցից միայն,
Եվ գինովցածի մոլոր քայլվածքով լճափ է նետվում,
Որ նրա ջրով քիչ զգաստանա:
Ու տաքուկ քամու մոտիկությունից
Լիճը - կնոջ պես - սրսըփում է լուռ
Եվ, ամաչելով սուրբ Աղթամարից,
         Մեղա է գալիս՝
Իր ալիքները ձեռքի պես մեկնած...
 
         Ա՛խ, ալիքնե՜րն այդ,
         Այդ ալիքնե՜րը...
Ձիգ ամիսներով ջուր ու օճառի երես չտեսած
         Տավարածն անգամ
Թե մերկանալով մտնի Վանա ծով,
Իրեն լավ թրջի ու դուրս գա ջրից՝
         Կեղտի ո՜չ մի հետք,
Եվ մաշկը մեկեն թավիշ է դառնում՝
Անցուլ երինջի կռնակի նման...
Վանեցին ուրեմն օճառ չեր առնում
Եվ հարստացավ ա՞յդ դրամներով,
Թե՞ Շամիրամի դարավոր առուն
         Այգիների մեջ,
         Արտերի վրա,
         Հանդում ու ձորում
         Ոսկի էր փռում...
 
         Ա՜խ, Վանա ծովակ...
Երբ մութն էր թառում Սիփանա գլխին,
         Նեմրութի լանջին
Եվ ուղղահայաց քարափին Վանա,-
Ջնջելով անջինջ սեպագրերը,-
Ծովակի վրա երբ մութն էր թառում՝
Երկինքը համակ հեզ շուռ էր գալիս ջրերում ծավի,
Եվ ալիքների աշխույժ խայտանքը չէր թվում ծփանք.
         Կարծես թե ջուրը
Իր կաթսան ընկած շեկլիկ աստղերի հրից էր եռում:
Բայց աստղե՞րն էին բոցկլտում այնտեղ,
Թե՞ ազատվելու հուսահատ ճիգով
Լող էին տալիս հազա՜ր ու հազա՜ր Վանա կատուներ՝
         Վառվող աչքերով,
Թե՞ ցոլում էին հազա՜ր ու հազա՜ր քարեր թանկագին՝
Շարժելով Վանա ակնագործների նախանձը անկուշտ...
         Իսկ ամենից վերջ՝
Երկնի ջատագով Մեծ Արջը իր մեծ փլավքամիչով
         Ցած էր կռանում,
Անձայն ճողփյունով թաքուն ներսուզվում Վանա լճի մեջ,
Որ... թարմացընի նրա լազուրով
Գոռոզ երկընքի գույները խամրած,
Սակայն... քամիչի ծակոտիքներից
Լազուրը նորից թափվում էր ներքև,
Եվ Վանա լճի համեմատությամբ
Երկինքը դարձյալ խամրած էր մնում
         Ու մի՜շտ կըմնա...
 
         Ա՜խ, Վանա ծովակ,
Բայց ախր քե՜զ ինչ երկնքի խամրելն ու չխամրելը,
Եթե քո շուրջը և քո քաղաքում
Ծնրադըրել է խավարը խոժոռ՝
Աղոթարարի ջերմեռանդությամբ,
Որ չհամենա՛, այլ հարատևի՜
Իր շողահալած իշխանությունը:
Իսկ քո հեռավոր - մոտավոր քույրը՝
         Լիճը Սևանա՜...
 
         Վարդապետ իմ խե՜ղճ,
         Բայց և բախտավո՛ր,
Բայց և բախտավոր, որ չգիտեիր,
Թե իր սեփական արյունի գնով
Սևանա լիճը լույսեր պիտի տա ծերպերի՛ն անգամ՝
Հարուցանելով քարայծյամների դժգոհությունը և փռշտոցը,
Բայց և ո՛չ մի կերպ չկարողանա
Լույս տալ մթնախեղդ քաղաքին Վանա,
Վանա ծովակի խավար ափերին,-
Նրա հեռավոր - մոտավոր քույրը՝
Իր թանկ արյունը լույսի վերածած լիճը Սևանա...
 
-Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ, խեղճ ու բախտավոր,
Եթե կարող ես՝ եկ մի խևանա...
 
         -Համայն աշխարհում
         Այդ քանի՞ երկիր Արարատ ունի,-
         Ո՛վ էլ որ չասի՝
Աստվածաշունչը իր մագաղաթե դեմքը դեմ կանի
         Ու կասի՝ կարդա՛:
Այդ քանի՞ երկիր Արարատ ունի:
         Իսկ Արարա՜տը...
Է՜հ, անունը կա - ամանում չկա...
 
         Վարդապետ իմ խեղ՛ճ,
         Բայց և բախտավո՛ր,
Բայց և բախտավո՛ր, որ չգիտեիր,
Թե հայ կորովի երիտասարդներ՝
Լեռնագնացներ բարձունքներ սիրող,
Մասիսի դիմաց կնստեն գնացք,
         Որ գնան Կազբեկ,
         Էլբըրուս գնան,
         Լեռներ մագլցեն
Նույնիսկ հեռավոր սահմանի վրա հնդկառուսական,
Մինչդեռ Մասիսի լանջը կուսական
         Մատնե՜ր է տենչում՝
         Հայի տա՛ք մատներ,
         Որ հպվե՛ն իրեն,
         Իրեն գուրգուրե՛ն,
         Իրեն ունենա՛ն...
 
         Ու դեռ կան հայեր,
Որ հավատում են գոյությանն աստծո:
Թող գիտությունը նույնիսկ պապանձվի՛.
Աստծուն ժխտում է Արարա՜տն անգամ՝
Աստվածաշնչի սրբազան լեռը՝
         Բախտո՛վ իր դժխեմ...
 
-Դե՜, մի՛ թռցըրու խելքըդ, Վարդապե՛տ...
 
Վարդապետ թշվա՜ռ, բայց և բախտավո՛ր.
Քո մտքով անցա՞վ, որ Մասիսն, այո՛,
Մեր նոր ու վերջին ոստանի առաջ,
Մեր հարենաքաղց աչքերի հանդեպ,
Կարծես թե դիտմամբ ու միտումնորեն
Մեզ անխղճաբար պիտի գրգռի՜,
Մեր փակված վերքը նորից-նոր բանա,
Մագնիսի նման անվերջ ձգելով՝
Գեթ մոտիկանալ թույլ չտա բնավ...
 
         -Դե ե՜կ, Վարդապե՛տ,
         Ու մի՛ խենթանա...
 
Ի՞նչ կա ավելի ծանր ու խղճալի,
Քան թե կսկիծը որդեկորույս մոր:
Իսկ եթե դա էլ քիչ են համարո՞ւմ
Եվ սպանվածի դիակը, դիտմա՛մբ,
Տնկում են թշվառ մոր աչքի առջև՝
         Ո՛չ թե մի շաբաթ,
         Այլ ձի՜գ տարիներ...
 
-Դե՜, եթե մայր ես, եկ մի՛ ցնորվիր...
 
Մեզ լավ է ծանոթ ծաղրուծանակը այս հոգեխարտիչ,
Դա ծանոթ է մեզ քանի՜ դար արդեն:
Մեր հայրենասեր թագավորներին և հերոսներին
Այսպես պարսկական դահիճներն էին մորթազերծ անում,
Մեջը լցնելով դարման ու չոր խոտ՝
         Խրտվիլակ շինում
         Ու բռնի դնում
Մորթազերծվածին պաշտողի առաջ,
Որ... սքանչանան իրենք իրենցով...
 
Արարատն - այսպե՛ս - դրել են ահա Երևանի դեմ...
 
         -Դե ե՜կ, Վարդապե՛ տ...