Պարույր Սևակին

Ինչպե՞ս ապրեմ առանց քեզ,
Սիրելի Պարույր,
Դու հաց էիր ինձ համար,
Օդ էիր ու ջուր։

Անհնար է հավատալ,
Որ չկաս իրոք,
Դու իմ եղբայր, դու իմ պապ,
Իմ գիժ, իմ խելոք։

Իմ անզիջում, անողոք
Եվ իմ քմահաճ,
Կոմիտասյան իմ մորմոք,
Իմ տնավեր լաճ։

Իմ հանճարեղ, իմ հիմար,
Իմ պղտոր, իմ ջինջ,
Բահի զնգոց, խոփի վար,
Ամեն, ամեն ինչ...

Դու մատչելի, մարդամոտ,
Դու և անաոիկ,-
Մարգի համեմ, լանջի խոտ,
Բարձունքի ծաղիկ։

Դու մի բանակ, դու մի զորք,
Դու մի տոհմի շյուղ,
Դու հրթիռի հրացոլք
Ու երդիկի ծուխ։

Ինքդ քեզնից հասարակ,
Ինքդ քեզնից վեր...
Դու գալիքից առած վարկ,
Անցյալի նվեր։

Դու դպիր ու շինական,
Դու անխոնջ գրիչ,
Դու իմ անտեր տիրակալ,
Եվ տիրական խիղճ...

Ուտում էինք, մեր բախտին
Երանի տալով,
Ապուրը նույն ամանից
Եվ նույն գդալով։

Հիմա ես ո՞ւմ հետ կիսեմ
Հավատամք ու հաց,
Եվ ո՞ւմ զրույցը լսեմ
Մինչև լուսաբաց։

Ի՞նչ ես անում առանց ինձ,
Ո՞ւմ ես խրատում,
Ո՞ւմ համար ես ձեռագիր
Երգերդ կարդում։

Չես ընդունում դու արդեն
Կանչ ու հրավեր,
Ոչ էլ մեզ ես ընդունում,
Տո՛ լաճ տնավեր։

Չես ընդունում... բայց կգամ,
Սպասիր քիչ էլ,
Զրույց կանենք վիճելով
Մինչև ուշ գիշեր...

Այս ի՞նչ խավար է այսպես
Իմ սրտին իջել։


Անհուն էր երկինքդ,
Ախ, երևի ինքդ
Քեզ խանդեցիր։

Տունդ Սասնա տուն էր,
Հիմքը հաստատուն էր,
Դու քանդեցիր։

Քեզ — խավարն ու ցուրտը...
Մեզ — լույսի խորհուրդը
Ավանդեցիր։