Տոկում, քաշում էր եզը համառ,
Շողք ու սարսուռ էր շաղում հողին։
Լեզուն հանում էր, օձի նման,
Ճիպոտի հետքը եզան կողին։
Քաշում էր, ինչքան ուժը պատեր,
Ու երբ պառկում էր մութը հողին,
Տքնության համար որպես պարգև
Ճիպոտի հետքն էր տանում կողին։
Շողք ու սարսուռ էր շաղում հողին։
Լեզուն հանում էր, օձի նման,
Ճիպոտի հետքը եզան կողին։
Քաշում էր, ինչքան ուժը պատեր,
Ու երբ պառկում էր մութը հողին,
Տքնության համար որպես պարգև
Ճիպոտի հետքն էր տանում կողին։