Չհնձած արտը

Աշուն է խորին,
Հավքերը չկան,
Ծառը մերկացավ,
Տերևներն ընկան:
Մերկ դաշտում միայն
Մի արտ կա անքաղ,
Կարծես անցնողից
Խնդրում է մանգաղ:
Հասկերը կարծես
Ասում են իրար.
— Մեզ աշնան քամին
Արավ ցրտահար:
Հերիք է նա մեզ
Տա գետնեգետին.
Մեր հատիկները
Շաղ գան, փոշոտվին:
Նույնն է մեզ համար
Վաղը, թե այսօր,
Քամու առաջին
Դողում ենք անզոր:
Մուկն է մեզ կտրում
Գիշեր ու ցերեկ,
Ո՞ւր է մեր տերը,
Ձեն տվեք, բերեք:
Ո՞ւմ համար վարեց,
Ո՞ւմ համար ցանեց,
ՉԷ՞ որ մեզ քամին
Ցիրուցան արեց:
Պատասխան տվեց
Քամին այդ հարցին.
— Ձեր տերն հիվանդ է,
Գլուխը բարձին: