Մի սիրո պատմություն

Ի՞նչ է պետք մարդուն
Սիրո մեջ հզո՜ր լինելու համար.-
Ավա՜ղ,
Շա՛տ չնչին,
Հասրա՜կ մի բան`
Քի՛չ սիրել
Եվ կամ... բնավ չսիրե՛լ...

Աստվա՜ծ ազատի այսպիսի բախտից
Եվ այս դրախտի՛ց,
Որն ի՜նձ է տրվե՛լ...

Երբ ե՛ս եմ սիրում`
Փխրո՜ւն եմ այնքան,
Թո՜ւլ,
Անօգնակա՜ն,
Սակայն` երջանի՜կ...

Երբ ի՜նձ են սիրում,
(Եվ ես չե՜մ սիրում)-
Անտարբե՜ր եմ ա՛յն ծառի բնի պես,
Որին փարվում է բաղե՜ղը կանաչ.
Բի՛րտ, այն ժայռի պես,
Որի մոտ ծովը կուզեր... մերկանա՜լ.
Սա՜ռը,-
Որմի պես այն եկեղեցու,
Որը համբուրո՛ւմ,
Որի մոտ մո՜մ են վառում մեր կանայք.
Եվ ուժե՛ղ,-
Դժբա՛խտ այն մարդու նման,
Որը սիրվո՛ւմ է,
Սակայն... չի՜ սիրում:

Ուժե՛ղ ու դժբա՛խտ,
Հզո՛ր ու ... դժգո՛հ,
Քե՜զ եմ կարկառել ձեռքերըս ահա,
Սիրո Աստվա՛ծըդ ամանակարող,
Ո՜ւժ տուր հզորիս
Եվ տուր քաջությո՛ւն,
Այս... թույլ աղջկան ասել` «Չե՜մ սիրում...».

Ասել մի՜ անգամ,
Գոնե մի՜ անգամ,
Երբ,- քանի՜ տարի,-
Քանի՜ անգամ եմ այս նույն շուրթերով –
Ստե՞լ...
Ո՛չ, ինչո՞ւ,-
Անզո՜ր լինելով հերքել` «չե՜մ սիրում»,
Հեգել` «Սիրո՜ւմ եմ...»

Ո՜ւժ տուր հզորիս.
Բայց ինչպե՜ս , ինչպե՜ս ,
Երբ իմ մի հատիկ
Ջերմ շշունջից ու խոսքի՛ց սերում,
Շողն` այս քնքշանքից թացվա՜ծ աչքրից,
Դողն` այս բերկրանքից բացվա՜ծ շուրթերի
Եվ լցվա՜ծ սրտի,
Որ տրոփում է միայն ի՜նձ համար,
Որ տրոփում է միայն ի՜մ սիրուց,
Ի՛մ, որ... չե՜մ սիրում...

Ո՜ւժ տուր հզորիս.
Բայց ինչպե՜ս, ինչպե՜ս,
Երբ իմ մի հատիկ
Ջերմ շշունջից ու խոսքի՛ց է սերում,
Շողն` այս քնքշանքից թացվա՜ծ աչքերի,
Դողն` այս բերկրանքից բացվա՜ծ շուրթերի
Եվ լցվա՜ծ սրտի,
Որ տրոփում է միայն ի՜նձ համար,
Որ տրոփում է միայն ի՜մ սիրուց,
Ի՛մ, որ... չե՜մ սիրում...

Ո՜ւժ տուր, որ ասեմ և կա՛մք...
Սակայն ո՞վ,
Ո՞վ կարող է, սի՛րտ,
Տրորե՜լ ոտքով կոկո`նն այս բացվող,
Ջարդե՜լ նորատունկ այս շի՜վը դալար,
Ցեխով փզկե՜լ այս կարակչող առո՛ւն,-
Որ չկարկաչի՜ գուցե էլ բնավ,
Որ գուցե բնավ էլ ծաղիկ չտա՜,
Եվ էլ չխշշա՜ կանաչ բացատում...

Տե՛ս, վազո՜ւմ է նա թևերը բացած,
Եվ սիրուց հարբած ինձ մո՛տ է սուրում,
Գալի՜ս է էլի...
(Ինչո՞ւ ես լռել
Ասա` «Չե՛մ սիրում»...)

Եվ, ի՜նչ որ ուներ,
Եվ, ի՜նչ որ ունի,
Ի՜նչ որ կունենա,-
Իր բախտի ու իր կյանքի հետ միակ
Ինձ զո՜հ է բերում...

Ո՜ւժ տուր , լսո՞ւմ ես,
Սիրո Աստվա՛ծըդ ամենակարող,
Գեթ ա՛յս երեկո ասել` «Չե՜մ սիրում»,
Որ չկրկնվի
Նրա տենչա՛նքն ու
Իմ տանջա՛նքն էլի..

«-Եկա՞ր, միա՜կըս,
Եկա՞ր, սիրելի՜ս...»