Իմ ցնորքին

Ոչ ոք այս երկրում դեռ չի համբուրել
Շուրթերըդ մաքուր, կուրծքըդ դողդոջուն.
Ո՞վ է քո անուշ աչքերը վառել
Այս աղջամուղջում...

Խավար օրերի երազում դժգույն
Հայտնվում ես դու արշալույսի պես, —
Քեզ եմ անրջում անտուն և անքուն,
Սիրում — միայն քեզ։

Գեղեցկությունըդ վառված է բոցե
Դաշույնի նըման սև կյանքի վրա, —
Թող կարոտ սիրտըս մահացու խոցե
Եվ թող չերերա...

Գեղեցկությանըդ, որպես մահապարտ,
Երկրպագում է բանաստեղծը միշտ
Եվ ողջունում է խնդությամբ հպարտ
Տառապանք ու վիշտ։

Ոչ ոք այս երկրում դեռ չի համբուրել
Շուրթերըդ մաքուր, կուրծքըդ դողդոջուն,
Ո՞վ է քո ոսկի ժպիտը վառել
Այս աղջամուղջում...