Հիմարաբար խոստովանում եմ

Հիմարաբար խոստովանեմ և այն, որ ես...
Ես էլ ձեզ պես մարդ եմ ծակաչք.
                            Անտեր աչքըս՝
                            Թեկուզ փակած,
                            Չի՛ կշտանում -
                            Ու տանջում է,
                  Եվ գլխիս դեմ սիրտս հաճախ
                            Ըմբոստանում՝
                            Պահանջում է
Օտար այգուց վարդ ու կակաչ,
Ուրիշների փռից՝ տաք հաց.
Ծուռ է նայում օտար կնոջ,
Թե իմն անգամ լինի հնոց,
Իսկ նա՝ նույնիսկ ցրտից ճաքած...
 
Հիմա՞ր մարդն է այսքան անկեղծ խոստովանում,
Թե՞ խելոքն է ունեցածով միշտ գոհանում...

20.VI.1957թ.
Մոսկվա