Ներում եմ

Ես չե՛մ հարգում, ճի՜շտ հասկացեք,
                  Ես չե՛մ հարգում,
         Բայց ներում եմ ջահելներին՝
Երբ զուր տեղը կռիվներ են նրանք սարքում -
         Մեղավոր է հորդող ուժի ավելցուկը:
 
Ես չե՛մ հարգում, ճի՜շտ հասկացեք,
         Ես չե՜մ հարգում,
Բայց ներում եմ ահելներին՝
Երբ ասում են շատ լրջորեն,
         Հետն էլ տնքում.
-Բա սա ձո՞ւկ է: Մեր ժամանակ լա՜վն էր ձուկը...
 
         Ես ներում եմ
Օտար երկրում լիազորված հայրենասեր այն դեսպանին,
Որ հայրենիք տանող ճամփա չի հարցընում՝
Իմանալով, որ իր դժբախտ հայրենիքում վիշապացել
Ու խժռում է բռնակալի դեռ երեկվա բարակ օձը:
 
Այսպես՝ նաև ես ներում եմ ինքնասպանին,
Թե մի քնած ժողովուրդ է արթնացընում
                  Նրա միակ կրակոցը...
 
         Ու ներում եմ գլխացավը՝
Թե ծագում է տարիքն առած կուսությունից,
         Գլխացավանքն անակընկալ՝
Թե գալիս է հաջող չանցած քսությունից.
         Եվ այն ցավը,
Որ արդյունք է սիրո անուշ հիվանդության,
Եվ այն հիվանդ սովորույթը,
Որ ծնունդ է ավանդության:
         Թող որ ներվի
Նաև սուտը անմեղունակ,
Ամեն կոպիտ անմեղ հանաք,
Ամեն ամպ օր ու եղանակ:
 
Եկեք նաև մի՛ նեղանաք,
Թե սիրում են՝ ցույց չեն տալիս,
         Բայց մի՛ ներեք,
Թե ցույց տալիս, բայց չեն սիրում:
 
Եկեք նաև նրա՛ն ներենք,
Ով լռում է հարկադըրված,
Սակայն գոնե փրփըրում է,
         Բայց ոչ նրան,
         Ով դավում է
Եվ ցավում է՝ հարկադըրված...
 
         Ես չներե՞մ երեխեքին, եթե նրանք
         Եվ թանկարժեք իր են կոտրում,-
Թող սպառնան մինչև անգամ և լուսնյակի՜ն:
Ես կներեմ ամե՜ն տեսակ ձեռնածություն ու հնարանք-
                  Եթե նրանք
Երեխայի սրտաճմլիկ լացն են կտրում,
Երեխայի լացն են կտրում, բայց ոչ խաբում
Դավաճանած եղջյուրակիր ամուսնյակին...
Երբ ենք ներում կամ չենք ներում,
         Հասկանո՞ւմ եք:
 
Մենք ներում ենք
         Ամե՛ն անգամ
         Ու լոկ այնքա՛ն,
Որքանով որ կատարվածը հասկանում ենք:

29.V.1957թ. 10.VI.1957թ. 21.XI.1957թ.
Մոսկվա