Զարմացնում եմ

Ահավասիկ այս խնձորը՝
         Մեղրածորը,
         Կամ այս դեղձը՝
Անձեռակերտ-անստեղծը...
 
Սա մի պատառ կերպափոխված արեգակ է.
Զովություն է այստեղ դարձել նրա տաքը,
Հոսուն հուրը ստացել է մի հստակ ձև,
Շողն ու լույսը փոխվել գույնի, համ ստացել:
         Եվ այս՝ գիտե՞ք ինչի՛ համար,
         Միայն նրա՛, որ մեզ համար
         Արեգակը դառնա հարմար.
         Որ այս դեղձը պոկենք հիմա,
         Աղվամազոտ դունչը շոյենք,
         Այս խնձորով նախ հիանանք՝
                  Ա՛յս կողմ շուռ տանք,
                  Ա՛յն կողմ շրջենք
Եվ - թե հանկարծ սրտներս ուզի -
Ոչ այս - ոչ այն՝ բռնենք կրծենք:
 
Տարօրինակ բան չեք կարծո՞ւմ,
Որ արև է մարդը կրծում...

20.XI.1957թ.
Մոսկվա