Կապիկը

Մի ժամանակ մարդ է եղել Կապիկը,
Բայց կեղտոտ է միշտ էլ եղել շապիկը,
Որովհետև ներկարար է նա եղել:
Միշտ կանչել են մե՛ր տուն - ձե՛ր տուն`լավ տեղե՛ր,
Ու շա՜տ լավ էլ վարձ է առել Կապիկը,
         Որ պա՛տ ներկի,
         Վա՛տ չներկի,
         Որ ներկի դո՛ւռ ,
         Բայց ո՛չ անդուր,
Տարբե՛ր բաներ` տարբե՛ր գույնով,
Ո՛չ թե նույնը մի՛շտ էլ նույնով:
 
Իսկ ներկարար մեր Կապիկը`անփույթը,
Ունեցել է միայն կարմիր-կապույտը,
Ու ներկել է ո՛չ այնքան մեր հատակը,
         Որքան իր պոչի տակը,
         Ո՛չ այնքան մեր պատերը,
         Որքան հենց իր մատերը:
 
         Եվ մի օր էլ, երբ մարդկանց
         Հոգուն է նա հասցըրել,
Բոլորը մեկ հավաքվել են ժողովի,
Էլ չե՛ն թողել, որ ճղավի-բղավի,
Ո՛չ էլ ուզել կամ չուզելն են հարցըրել
         Ու... կապիկ են դարձրել:
 
Չե՞ք հավատում`գազանանոց գնացեք
Ու կտեսնեք, որ կապիկի պոչի տակ
Մինչև հիմա դեռ կարմիրն է մնացել,
Իսկ մատների եղունգի տակ անփույթը
Մինչև հիմա չի լվացել կապույտը...