ՈՒղտն ու ծիտը

Ով ստեղծեց գազաններին,
Թռչողներին, վազաններին,
Երբ որ հերթը ուղտին հասավ,
Ուղտին տվեց բարձր հասակ,
Մեջքը`շատ հարթ ու հավասար,
Ոտքը` երկար, բայց ոչ բարակ,
Վիզն էլ` սիրուն մի աշտարակ:
 
Եվ մի օր Ստեղծողը
Ուզեց բոլոր զավակներին
         Իր մոտ կանչել,
         Լավ ճանաչել:
Հավաքելն էլ դժվար բան չէր.
Սրան ճամփեց`նրա՛ն կանչի,
Նրան ճամփեց` սրա՛ն կանչի:
 
Ուղտն էլ գնաց ծտին բերի.
«Քեզ կանչում են, դե՛, շո՜ւտ արի»:
         Իսկ ծիտն ասաց.
         «Սրա՜ն դու տես,
Մի այնպիսի՛ քացի կուտես,
Որ յոթ տապակ կպտըտես»:
 
Նայեց ծտին Ուղտը հսկա
Ու ծիծաղեց Ուղտը քահ-քահ,
Ու ծիծաղեց հսկան այնքա՛ն,
Որ ծիծաղից գետին փռվեց:
Ու ծիծաղեց... վի՛զը ծռվեց,
         Մե՛ջքը ծռվեց,
         Ո՛տքը ծռվեց:
Վիզ, մեջք ու ոտ ծռվեց գնաց
Եվ այդպես էլ... ծռված մնաց...