Մաքսանենգորեն

Դու լսում ես ինձ այնպե՜ս սիրալիր,
Բայց նաև այնպե՜ս-այնպե՜ս անտարբեր,
Ինչպես լսում են աղմուկն անձրևի:
Խոսքերըս ցածր են՝
         աղոթքի նման,
Խոսքերըս բարձր են՝
         աղոթքի նման,
Որ չի հասնում տեղ
Ու չի կատարվում:
Շաղված աչքերիդ ժպիտի վրա
Գնում-գալիս է քնած մի աստված,
Շուրթերիդ երկու մեծ փակագըծում՝
Մի մեծ առեղծված, որ լուծում չունի...
Իսկ ես խոսում եմ, խոսում եմ, խոսում,
Բայց հիմա ես էլ... ե՛ս ինձ չեմ լսում.
Աչքերիդ շաղված ժպիտի վրա
Արթնացնում եմ մի քնած աստըծու,
Շուրթերիդ երկու մեծ փակագըծում
Մի հին առեղծված առանց քեզ լուծում:
Իսկ դու՝ անտեղյակ, ժպտում ես կրկին
Սիրալի՜ր այնպես,
Բայց և... անտարբե՛ր:

28.II.1963թ.
Երևան