Չկաս ու չես լինելու

Դու չկա՛ս, չկա՛ս…
 
Եվ առավոտը
Այնպես աղոտ է,
Ասես ցավոտ է:
 
…ու չե՜ս լինելու:
 
Եվ հորիզոնն է փակվում իմ առջև:
Նրան փակում է ո՛չ ամպի ճոթը,
Այլ քո զգեստի ամպեղեն փո՜թը:
 
Դու չկա՛ս, չկա՜ս…
 
Եվ օդ է դարձել
Այս համատարած անտեր կարոտը:
 
…ու չե՞ս լինելու:
 
Ու թվում է, թե լուցկի մոտեցնեմ՝
Պիտի բռընկի ինքը վառ օդը:
 
Դու չկա՛ս, չկա՜ս…
 
Ինչո՞ւ եմ սակայն քեզ զգում այնպե՛ս,
Այնպե՜ս եմ զգում, ինչպես երևի
Ոտից նոր զրկվածն զգում է ոտը,
 
Որ նո՛ւյնպես չկա
Ու չի՜ լինելու…

30.III.1959թ.
Մոսկվա