Երեկ` դեռ խոնարհ,
Երեկ` դեռ հլու,
Իմ սիրտը այսօր
Խաղա՜ղ - անարյո՜ւն ապըստամբության դրոշ է պարզել
Իշխանության դեմ ա՛յն բռնակալի,
Որ կոչվում է Խելք
Ու կոչվում Գլուխ:
Արյուն չի՜ թափվի.
Զորքեր մի՛ բերեք:
Արյուն չի՜ թափվի:
Բայց արյան եռքից
Երակ-զարկերակ
Խփում են արագ.
Ապըստամբության թմբուկ են զարկում:
Արյուն չի՜ թափվի:
Դրա փոխարեն`
Արյուն է թափում ծաղկած նռնենին,
Արյուն են հագել կին ու աղջիկներ,
Արյուն է հոսում երկնակամարով`
Արյուն արևի՜.
Որ լերդանալիս դառնում է վառ ամպ:
Եվ ի՞նչ է ուզում սիրտըս ապըստամբ:
Թե չեք հասկանում`
Դուրս եկեք փողո՛ց,
Դուրս եկեք փողո՜ց,
Ուր, տեսե՛ք, մարդիկ
Լքել են հիմա իրենց տաք մորթին
Ու հագել մի բան,
Որ հին մի բառով - անշուշտ` անհաջող-
Մետաքս է կոչվում,
Իսկ նոր մի բառով - նույնքա՛ն անհաջող`
Նեյլոն ու կապրոն:
Անցնում են, տեսե՜ք, կեցվածքներ պես-պես,
Ձևեր բյուրբազում,
Բոլորը` մսից - տա՜ք ու մարդկայի՛ն,
Կրծքների ներքո ո՛չ թե պաղ մարմար,
Այլ մսի կտոր,
Որ կոչվում է սի՜րտ,
Եվ ամե՜ն սրտում`
Խաղա՜ղ - անարյո՜ւն խռովություն է...
Կանանց աչքերում,
Տեսե՜ք,
Փլվել է ինքը երկինքը
Ու ծիծաղում է...
Շքահանդես է սարքել արբունքը-
Պատանիների շուրթերի վրա`
Բեղերի շարքով,
Կորություններով նորատիների,
Որ դեռ չեն զգում սուրբ կոչումն իրենց...
Մայիսյան արփին,
Տեսե՜ք,
Բազմահարկ շենքերի վրա
Իր նկարչության դասերն է տալիս,
Մի նկարչությո՛ւն,
Որ ձանձրացել է իրապաշտներից...
Քամին ձևեր է քանդում ու կերտում,
Ասես թե Լուվրի կամ Էրմիտաժի
Հազարէջանոց ալբոմ է թերթում,
Թերթածը կարգին չհասկանալով`
Երեխայի՛ պես...
Ես երեխա չե՜մ.
Լա՛վ եմ հասկանում:
Լա՛վ եմ հասկանում,
Եվ այդ պատճառով սիրտըս ուզում է
Ապըստամբության դրոշը ներկել
Արևի՛ հրում,
Ժպիտների՛ մեջ,
Երանգների՛ մեջ ցոլուն աչքերի,
Կանանց հանդերձի գույներո՛վ զառ-վառ,
Դեռատիների շիկնանքո՛վ խոսուն...
Սիրտըս պարզել է
Ի՜նքս էլ չգիտեմ, թե ինչի՞ դրոշ...
02.III.1959թ.
Մոսկվա
Երեկ` դեռ հլու,
Իմ սիրտը այսօր
Խաղա՜ղ - անարյո՜ւն ապըստամբության դրոշ է պարզել
Իշխանության դեմ ա՛յն բռնակալի,
Որ կոչվում է Խելք
Ու կոչվում Գլուխ:
Արյուն չի՜ թափվի.
Զորքեր մի՛ բերեք:
Արյուն չի՜ թափվի:
Բայց արյան եռքից
Երակ-զարկերակ
Խփում են արագ.
Ապըստամբության թմբուկ են զարկում:
Արյուն չի՜ թափվի:
Դրա փոխարեն`
Արյուն է թափում ծաղկած նռնենին,
Արյուն են հագել կին ու աղջիկներ,
Արյուն է հոսում երկնակամարով`
Արյուն արևի՜.
Որ լերդանալիս դառնում է վառ ամպ:
Եվ ի՞նչ է ուզում սիրտըս ապըստամբ:
Թե չեք հասկանում`
Դուրս եկեք փողո՛ց,
Դուրս եկեք փողո՜ց,
Ուր, տեսե՛ք, մարդիկ
Լքել են հիմա իրենց տաք մորթին
Ու հագել մի բան,
Որ հին մի բառով - անշուշտ` անհաջող-
Մետաքս է կոչվում,
Իսկ նոր մի բառով - նույնքա՛ն անհաջող`
Նեյլոն ու կապրոն:
Անցնում են, տեսե՜ք, կեցվածքներ պես-պես,
Ձևեր բյուրբազում,
Բոլորը` մսից - տա՜ք ու մարդկայի՛ն,
Կրծքների ներքո ո՛չ թե պաղ մարմար,
Այլ մսի կտոր,
Որ կոչվում է սի՜րտ,
Եվ ամե՜ն սրտում`
Խաղա՜ղ - անարյո՜ւն խռովություն է...
Կանանց աչքերում,
Տեսե՜ք,
Փլվել է ինքը երկինքը
Ու ծիծաղում է...
Շքահանդես է սարքել արբունքը-
Պատանիների շուրթերի վրա`
Բեղերի շարքով,
Կորություններով նորատիների,
Որ դեռ չեն զգում սուրբ կոչումն իրենց...
Մայիսյան արփին,
Տեսե՜ք,
Բազմահարկ շենքերի վրա
Իր նկարչության դասերն է տալիս,
Մի նկարչությո՛ւն,
Որ ձանձրացել է իրապաշտներից...
Քամին ձևեր է քանդում ու կերտում,
Ասես թե Լուվրի կամ Էրմիտաժի
Հազարէջանոց ալբոմ է թերթում,
Թերթածը կարգին չհասկանալով`
Երեխայի՛ պես...
Ես երեխա չե՜մ.
Լա՛վ եմ հասկանում:
Լա՛վ եմ հասկանում,
Եվ այդ պատճառով սիրտըս ուզում է
Ապըստամբության դրոշը ներկել
Արևի՛ հրում,
Ժպիտների՛ մեջ,
Երանգների՛ մեջ ցոլուն աչքերի,
Կանանց հանդերձի գույներո՛վ զառ-վառ,
Դեռատիների շիկնանքո՛վ խոսուն...
Սիրտըս պարզել է
Ի՜նքս էլ չգիտեմ, թե ինչի՞ դրոշ...
02.III.1959թ.
Մոսկվա