Եվ ուրիշ ոչինչ

         Ձորից թռչելիս,
         Ժայռից ցատկելիս,
Որպես կենդանի - շնչող արարած,
         Նա խեղանդամվում
Ու տնքտնքոցով քարշ տալով ոտը՝
Փոշի է հանում ճանապարհներին...
 
-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... քամի՛.
         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
 
         Նա էլ, մարդու պես,
Ունի ամոթի զգացումը նույն,
         Դրա համար էլ
Հագուստ է գործում խոտից ու թփից,
Որպեսզի ծածկի իր մերկությունը...
 
-Մենք ընդամենը կոչում ենք... առո՛ւ,
         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
 
Առասպելական հսկա մարջաններ,
         Որ վզնոց դարձած՝
Զուգում են վիզը պատըշգամբների,
         Մի բան էլ ավե՜լ -
         Ունեն համ ու հոտ...
 
-Իսկ մենք կոչում ենք... պղպե՛ղ կամ տաքդե՛ղ.
         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
 
Զուգված ավազի դեղին կապրոնով
Եվ անձեռագործ նեյլոնով կանաչ՝
Հնչեցնում է նա իր ջինջ սոպրանոն...
 
-Իսկ մենք պարզապես կոչում ենք... աղբյո՛ւր.
         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
 
Մի մե՜ծ, երփներանգ յուղաներկ կտավ,
Որ ժամեր հետո փոխվում է հանկարծ
Սև ու միագույն խորանկարի...
 
         Եվ ուրիշ ոչի՜նչ:
 
         Հրա՜շք իսկական,
         Կոչում ենք... գլուխ:
 
         Լեցուն գաղտնարա՜ն,
         Անվանում ենք... սիրտ:
 
         Մի քայլող աշխա՜րհ,
         Մարդ ենք հորջորջում...
 
         Եվ... վա՜յ ինձ ու ձեզ.
         Այսքանից հետո
Մենք մեզ կոչում ենք նաև... բանաստե՜ղծ...

18.XII.1959թ.
Թիֆլիս