Ավազը հովազ

Ես նա եմ նաև,
Որ հասկանում է,
Թե ինչու է միշտ ավազը լռում։
 
Նա հիշում է այն ջրհեղեղները
Նախապատմական,
Որոնց լուռ վկան նույն ինքն է որ կա,
Իսկ երբ չար քամին
Խաղում է նրա խեղճ ջղերի հետ՝
Հիշեցընելով
Նրա փառավոր անցյալը կորած
Ու նրա ներկան աննախանձելի,
Ավազը հանկարծ հովազ է դառնում՝
Ճանկըռտում քամու
Ու նաև մարդկանց
Լպիրշ աչքերը։
 
Ու նաև մարդկա՜նց,
Որ մոռանում են իրենց անցյալը։

15.XII.1959թ.
Երևան