Անհուն եթերից, աստղի’կ լուսափայլ,
Երբ դու տեսնում ես մեր ոչնչություն,
Երկրային կյանքի խավարն ու մըռայլ,
Անմեղ զոհերի հառաչն ու արյուն,-
Նըսեմանում է հայացքըդ փայլուն,
Ճնշում է և’ քեզ թախիծ դառնագին,
Դու աղոթում ես և լուռ արտասվում.
-Օ˜, նախանձում եմ ես քո արցունքին:
1891
Էջմիածին