Գիտե՛մ, խաչըդ ծա՛նր է, հսկա.
Ո՛վ մարդ, ընկեր, եղբայր ի՛մ,
Քեզ մո՛տ, քեզ մո՛տ կուգամ ահա՛.
Կրծքիս սեղմեմ, արտասվիմ:
Ես էլ քեզ պես օր ու գիշեր,
Անհուն, անհույս տանջվել եմ.
Տո՛ւր ձեռքդ ինձ, անգին ընկե՛ր,
– Հառա˜ջ… հասավ ժամն արդեն…
– Հառա՛ջ գնա՛, հպարտ տոկա՛, –
Խաչըդ խարիսխ կդառնա…
1896
Երևան
Ո՛վ մարդ, ընկեր, եղբայր ի՛մ,
Քեզ մո՛տ, քեզ մո՛տ կուգամ ահա՛.
Կրծքիս սեղմեմ, արտասվիմ:
Ես էլ քեզ պես օր ու գիշեր,
Անհուն, անհույս տանջվել եմ.
Տո՛ւր ձեռքդ ինձ, անգին ընկե՛ր,
– Հառա˜ջ… հասավ ժամն արդեն…
– Հառա՛ջ գնա՛, հպարտ տոկա՛, –
Խաչըդ խարիսխ կդառնա…
1896
Երևան