Քո վարդարանը

Ի՜նչ է ուզում մատներից իմ տխուր ու մեղկ
Քո վարդարանը հիմա, երր հեռու ես դու,
Որպես անցած կարոտի մոռացված մի երգ։

Եվ ինչո՞ւ եմ ես նստել իրիկվսա մեդին
Եվ ձեռքս առել հակինթե վարդարանը քո,
Երբ մտորում է հեռուն զանգերի հոգին
Իրիկնային մոխիրե ամպերի ներքո...

Ախ, թող հոգուս լազուրե դառնութըունն աճի
Ու խտանա, մշուշի պես խոնավ ու թեն,
Որ ես ոչի՜նչ չտեսնեմ մշուշից բացի։

Սակայն զանգերը հեռուն մտորում են դեռ
Հետզհետե ծանրացող ամպերի ներքո —
Ու երգում է մատներիս կարոտի երգեր
Հնամենի՜, հակինթե վարդարանը քո․․․