Մոսկովցին

-«Սովորական բան է, մանրուք է սա»,- արագ
Պիտի ասի իսկույն
Նա, ով գեթ մի օրով այս քաղաքն է մտել:
 
Այո՛, մանրուք է սա,
Սովորակա՜ն այնքան և հասարա՛կ,
Որ կարող ես անգամ չնկատել:
 
Այսպես՝
         շտապում ես և կամ ման ես գալիս
(Անկարևոր է սա, երկրորդական):
Եվ դու թուխ ես, ինչպես մի հնդկական Վալի,
Եվ աչքերդ շեղ են՝ կիրգիզական:
Եվ աչքերդ սև են - սև խաղողի հատիկ,
Բերանդ է ընդգծված՝ ինչպես արաբ,
Քիթըդ ուղիղ, ասես ֆրագմենտ է անտիկ,
Եվ դու ման ես գալիս քո ժամերին պարապ:
 
Հանկարծ դեմից, կողքից,
Միշտ «ներեցեք» խոսքով,
Մեկը դիմում է քեզ
         և դու կանգ ես առնում:
Նա շեկ մազեր ունի,
         ասես զօծված ոսկով,
Աչքեր՝ կապո՜ւյտ-կապո՜ւյտ,
Բիլ երկինքն է կարծես այնտեղ անդրադառնում:
 
-«Խնդրեմ ասեք, ընկեր,
Ո՞նց կարող եմ ընկնել»...
Եվ նա տալիս է քեզ մի փողոցի անուն,
Ասենք Նիկիտսկու և կամ Կոլորովի:
Եվ հարցնողի մտքով գեթ մի վայրկյան
Չի էլ անցնում անգամ,
Որ դու մոսկովցի չես:
Բոլորովի՜ն:
 
Ռուս է ոտից-գլուխ,
Գուցե և մոսկովցի,
Ռուս է Ռյազանից,
         Դոնից
                  կամ Վոլգայից,
Եվ կանգնեցնում է նա, հարցնում է - հասկացի՜ր -
Մոլդավացուց,
         օսից,
                  չուկոտացուց,
                           հայից:
 
Եվ չի անցնում մտքով
Ոչ մի վայրկյան անգամ,
Որ ում դիմել է նա
Թե նման չէ ռուսի,
         ուրեմն մոսկովցի չէ:
 
Սա մանրուք է, անշուշտ, սովորակա՜ն այնքան,
Որ պոետի մտքով չի էլ անցնի անգամ
Նստել ու երգ գրել...
 
Երգ չի սա է՛լ, օ չէ՜:
Սա հենց այն է, ինչով Մոսկվան Մոսկվա մնում,
Ինչով նա հաղթում է և ինչով նա հիմա
Ազնիվ մարդկանց սրտում,
         երկրագնդում համայն
Այն անխորտակ,
         անտակ,
         խոր հավատն է ծնել,
Որ գալիք է Մոսկվան ողջ աշխարհի համար
Եվ իսկական բոլոր ազնիվ մարդիկ այնտեղ՝
Վաղվա մոսկովցիներ...
 


25.I.1952թ.
Մոսկվա