Կյանք

Շառա՜չ, շառա՜չ․․․
 Սարեն հեղե՛ղ փրթավ,
   Վազո՛ւմ է առաջ ու շեշտակի․
     Հողեն ծառեր ծամելով,
       Հողեն քարեր քամելով,
         Գետը լցավ ու գալարեց,
           Սիրտը խցավ ու պալարեց․
             Ցելա՜վ, ցելա՜վ․․․
           Ամպեն արե՛վն ելավ,
         Նազում է կանաչ ու հեշտակի․
       Սարի խոցին ժպտելով,
   Ծառի ծոցին ծպտելով,
 Պաղաղ գետին ջե՜ր բերելու,
Խավար սրտին սե՜ր մերելու։